Track by track

Leek ons iets te surrealistisch voor een hit, maar kijk...
Komt vast door die banjopartij van Piet Van den Heuvel

Is door de Cubaanse invloed van Amel Serra Garcia, onze percussionist, nu veel Zuid-Amerikaanser dan het was.

Omdat ik in dit nummer geen gitaar speel, doe ik altijd vanalles, dus je hoort dingen die je niet kan thuisbrengen. De piano van Mike Smeulders houdt het altijd recht.

Ivan Smeulders kan echt bezorgd zijn over groove-verlies wegens algemeen enthousiasme. Dat publiek in Oostende zat er boenk op!

Ik durf zelf niet echt beseffen waar dit over gaat.

De live-versie is dus wilder, Hot Club de France forever!

Ik wou een duet met een zangeres die Céline Dion lachend naar huis zingt, de Zuid-Afrikaanse jazz-nachtegaal Tutu Puoane dus.

Deze versie treedt echt wel buiten wat oevers. Pas achteraf weet je alles van tevoren.

Blijkt redelijk herkenbaar te zijn voor mensen die het fenomeen “volwassen dochters” kennen.

Flamenco in de maat van drie is een beetje atypisch, maar dankzij Emile Verstraeten (die getrouwd is met de mooiste Flamenco danseres van de wereld) blijkt het te kunnen.

Over het Jef Van Hoofplein te Boechout en het café van Frans Eelen. De nabijgelegen Supermarkt De Wolf is intussen een Delhaize, maar wordt nog steeds De Wolf genoemd.
Ivan heeft speciaal voor dit nummer schuiftrompet leren spelen !

De opener van onze laatste studioplaat. De tijd dat ik niet meer zong ligt ondertussen alweer ver achter me. Niet zingen bleek een slecht idee.

Een tragisch nummer over een huisdier (het is geen hond!) dat vooral lepeltjesgewijs naar voren wordt gebracht. Haalde nooit een studioplaat, om begrijpelijke redenen.

Spelen we altijd anders. Piet speelt op een udu, een instrument uit Nigeria. Mike speelt op een kalimba, een instrument uit Mike’s Musicshop.
Hij heeft een muziekwinkel in Kalmthout.

Weer zo’n nummer waarbij de choreogra e de inhoud niet ondersteunt, waardoor je achteraf denkt: wat gebeurde daar eigenlijk? (Denk: Beyoncé meets The Confetti’s)

Totaal onverwacht nam het publiek het refrein over.

Je hoort de tijgersprongen. Tijgersprongen zijn niet echt bevorderlijk voor audio-opnames, maar we wisten zelf niet wanneer er werd opgenomen.

Deze tekst is misschien niet echt heel diepzinnig, maar rock & roll is wat je zelf wil dat het is.

We speelden net na de aanslagen in Parijs op een steenworp van Sint-Jans-Molenbeek, het leek onmogelijk om het concert gewoon te beginnen, dus schreef ik iets waarvan ik hoopte dat het zou passen. Ik dacht toen wel dat we “Hemel” maar één keer zouden nodig hebben.