De pers over “Op De Groei”
(premieres 7/ 8 / 9-10 Arenberg Antwerpen)

Bart Peeters schiet weer raak op nieuwe plaat.

Naast de vertrouwde classics was er uiteraard vooral aandacht voor de nieuwe plaat.
Bij de meeste artiesten is dat een obligate oefening waarbij het publiek beleefd de rit uitzit, om dan loos te gaan bij de greatest hits.
Maar niet bij Peeters.
“Op de Groei” is namelijk een even veelzijdige als uitstekende plaat geworden, die onderstreept dat hij ook in deze fase van zijn carriére nog blijft evolueren;

Na zijn lange sabbat staat hij weer op de plek waar weinigen de concurrentie met hem aankunnen : op het podium.

Bart Peeters overtreft alle verwachtingen

Het Depot was getuige van een straffe en verrassende opvoering van Bart Peeters en zijn Ideale Mannen.

De sfeer zit niet alleen goed in het publiek, maar zeker ook op het podium. Er wordt muziek gemaakt met een lach en dat wordt ook overgebracht op de toeschouwers.

Onze lachspieren worden meermaals op de proef gesteld en onze kennis van songteksten worden getest met ‘In de plooi’, ‘Denk je soms nog aan mij’, ‘Heist aan Zee’, Venus Mars of Pluto’, ‘Liefde is alles’ en ‘Slaapwals’. Als we even niet mee zijn met wat Bart zelf zingt, kunnen we rekenen op het publiek rond ons heen om terug in te pikken want elk woord wordt uit volle borst meegezongen. De sfeer zit er ondertussen al anderhalf uur non-stop in en het kot wordt letterlijk en figuurlijk afgebroken.

Niet één keer, niet twee keer, maar wel tot drie keer toe komen de mannen terug op het podium om ons met enkele laatste nummers huiswaarts te doen keren.

Het werd véél meer dan wat er van verwacht werd. Bart Peeters blijft en zal blijven verbazen. Zoals werd gezegd, wordt er druk gewerkt aan nieuwe nummers en het is dus uitkijken naar dat album zodat we deze rasperformer terug kunnen zien doen wat hij het beste kan; entertainen, emotioneren en plezieren.

Het volledige artikel kan je terugvinden op:
https://clubkultuur.wordpress.com/2016/04/04/bart-peeters-overtreft-alle-verwachtingen/

Bart Peeters in de Capitole: Dansen in de zijgangen

Gent - Bart Peeters speelde Woensdagavond het eerste van zijn drie uitverkochte concerten in de Gentse Capitole.
Vrijdag en Zaterdag doet hij dat nog twee keer.
Voor wie nog moet gaan: prijs uzelf gelukkig dat u een ticket hebt.

(Š.) Peeters zette het concert in met Stipjes, een liefdesliedje zoals er in Vlaanderen nog niet veel gemaakt zijn.

(Š.) Hij koos niet voor de makkelijkste weg, want ook het tweede, derde en vierde nummer plukte hij uit Op De Groei.
Het leek alsof iedereen die in de Capitole zat de meest recente CD van Bart Peeters al lang in huis had en al tientallen keren beluisterd had.
OK, wie Lepeltjesgewijs nog niet gehoord heeft, die moet de afgelopen maanden zijn radio alleen maar op buitenlandse zenders gezet hebben, maar ook andere nieuwe nummers werden meegezongen en kregen een lang applaus.

Het was ook pas bij Lepeltjesgewijs, waarbij de zaal voor de eerste keer echt uit de bol ging, dat Peeters de Duracellbatterijen inschakelde, en nogal fors van links naar rechts over het podium stormde om halfweg, met zijn rug naar het publiek en het gezicht naar de muzikanten, wijdbeens gitaar te spelen, alsof hij Bruce Springsteen was. Een fel contrast met de bijna slow-motion bewegingen die hij bij Stipjes maakte. En het viel op: slechts bij een paar nummers zagen we de Bart Peeters die ooit nog met zijn popgroep The Radios Europa onveilig maakte.

Niet dat de concerten van de "rustige" Bart Peeters , die voor de nummers van zijn nieuwe CD alweer diep in zijn eigen binnenste keek en de wereld rond hem observeerde, een saaie bedoening geworden zijn. Verre van. Al snel stonden een aantal vrouwen gewoon in de zijgang te dansen.

Zijn bindteksten doen er toe en het siert Bart dat hij niet alle aandacht naar zich trekt.
Zijn muzikanten zijn zijn echte helden.(..)

Hoe mooi het was en welke verrassingen Peeters op het podium bracht, dat is het voorrecht van een publiek dat daarna minutenlang rechtsstaand stond te applaudisseren.
"We hebben er zo maar één" zei iemand die de Genste nacht instapte.
En het was iemand die weet waar hij het over heeft.

Met Bart Peeters had organisator Patrick De Groote zijn gedroomde afsluiter te pakken. Peeters kwam, zag en overwon. Zelden ging een publiek op Sfinks zo uit de bol. "Dit festival heeft me gemaakt tot wie ik nu ben", riep Peeters. 40 jaar Sfinks stromen door het artistieke bloed van de rasentertainer Peeters.

"Boechout, zijn jullie er klaar voor?" Meer had de liedjesbard niet nodig om de tent in te pakken. Wat volgde was een spervuur van hits, hitjes en liters zweet en ambiance.

Jong en oud waren na het concert unaniem. "Dit was een onvergetelijke avond."

Bart Peeters kreeg een warm welkomstapplaus van zijn publiek, een mix van vijf generaties.

Amel Serra Garcia speelt met een ziel die in het evenaarswoud gerijpt is.
Hij veegt, schuift, tikt , zucht en slaat.
Zo wordt hij het kloppend hart van deze band die nooit een drummer heeft gehad en de dynamiek dus op andere manieren laat opwellen.
Vanuit de akoestische gitaar bijvoorbeeld, die Peeters vaak omhad en die hij subtieler dan ooit bespeelde.

“Op de Groei”, over dochters zien opgroeien was een warm hoogtepunt.

Soms benaderde het concert, net als de nieuwe plaat, klassieke muziek.
Dan weer was het volop carnaval, met lepelpercussie, jolige cowboybewegingen en grappige bindteksten.

De jazz- en worldmens in Bart Peeters loopt nu echt voor op de popmens.
Die zit ook nog in hem, maar meer uit gewoonte.

Geen vijf minuten duurt het of Peeters en zijn muzikanten hangen als vanouds weer in de hoogste luchters.
Met muziek die vanuit alle windstreken komt aangewaaid.
Van Folk tot Flamenco, van Rock tot R&B, van strijkers tot Afrikaanse drums.
En met teksten die heen en weer deinen van volslagen kolderesk tot extreem kwetsbaar.
Peeters gunt ons meer dan ooit een blik op De Mens achter het Showroommodel.

Vlaanderen omarmt het nieuwe werk van creatieve duizendpoot Bart Peeters.
Zijn nieuwe en langverwachte album “Op de groei” komt meteen binnen op de eerste plaat van de Ultratop 100 Albumlijst.

Bart Peeters@AB: Weg met de dieetcultuur

'Ik heb jullie gemist', zei Bart Peeters. 'Het is al vier jaar geleden dat ik nog eens op een Brussels podium stond'. Zijn nieuwe cd 'Op de groei' was dan ook het perfecte excuus om de band met zijn publiek weer wat nauwer aan te halen.

DA GIG: Bart Peeters 'Op de groei' in AB, Brussel op 17/10. HOOGTEPUNTEN: 'Stipjes', 'Op de groei', 'Wat nog komen zou', 'Dicht bij mij', 'Poolijs', 'Slaapwals'... DIEPTEPUNTEN: geen.

Peeters is een multitalent (…)en een bedreven zanger en liedjesschrijver, die op een creatieve manier met zijn moedertaal omspringt.

In Brussel werd Bart Peeters bijgestaan door een voortreffelijke groep, waarin meerdere multi-instrumentalisten figureerden. Het gezelschap had de meest diverse muziekstijlen in de vingers en dat was dan weer bevorderlijk voor de klankkleur, die van song tot song verschilde. (…)
Tijdens de twee uur durende set, halverwege onderbroken door een pauze, stond zowat alles in het teken van het speelplezier. Peeters maakte pirouettes van pure blijdschap en stond op het podium als een kind in een snoepwinkel of als een roofdier dat, na jaren gevangenschap, plots weer de vrije natuur in mocht.

Bart Peeters houdt het midden tussen een clowneske revue-artiest en een singer-songwriter, type Loudon Wainwright. (..)
Op het eerste gehoor speelden de nummers van Bart Peeters zich af op het kleine lapje grond tussen Boechout, Merksem, Schoten en Brasschaat, maar op muzikaal vlak overvleugelden ze uiteenlopende continenten. (…)
Het swingende 'Zelden of nooit' knipoogde naar Django Reinhardt en de Hot Club de France, maar ook 'Venus, Mars of Pluto' ontsnapte niet aan een Slavische zigeunervibe. 'Dan zal ik er zijn' vertoonde, mee dank zij de Cubaanse percussionist Amel Serra Garçía, een Latijns-Amerikaanse inslag. 'Heist aan zee', bijgekleurd met udu en marimba, deed qua sfeer een beetje aan Youssou N'Dour denken, 'Messias' was keltische gospel en op gezette tijden schudde Bart Peeters ook nog enkele maten flamenco uit zijn gitaar.
De nieuwe cd kwam tijdens de show volledig aan bod (…)
'Fun' was het sleutelwoord. Toch liet Bart Peeters zich af en toe ook van zijn meer intimistische en kwetsbare kant kennen. Dat deed hij bijvoorbeeld in het even subtiel als sober gebrachte 'Stipjes' en het van een rouwrandje voorziene 'Wat nog komen zou'. Op die momenten manifesteerde de artiest zich als een makelaar in ontroerend goed. 'Op de groei', over zijn dochters, sloeg een brug tussen bedachtzame folk en hedendaags klassiek. Het fraaie 'Dicht bij mij' hield de toeschouwers dan weer in de ban dank zij de opgemerkte gastrol van de Zuid-Afrikaanse jazz-zangeres Tutu Puoane.

Die gevoelige liedjes groeiden met voorsprong uit tot de hoogtepunten van de avond. Beetje jammer dus dat de balans van het concert zo vaak overhelde naar pure feestnummers. Maar als Bart Peeters zich wil amuseren op het podium, is dat uiteraard zijn goed recht. De man is tenslotte een gewiekste entertainer die er steevast voor zorgt dat zijn publiek goed gehumeurd en met een brede glimlach huiswaarts keert. (…)
Tenslotte was dit in alle opzichten een topconcert. En neen, daar wordt verder niet over gecorrespondeerd.

Dirk Steenhaut

Een "geflipte ziel vol schrammen" als volleerde troubadour

Het was een blije verrassing om het nieuwe album van Bart Peeters in de brievenbus te vinden. Op dat moment hadden we ons namelijk al lang verheugd. Eindelijk terug een nieuwe plaat van de rasartiest. Het beeld van een op geluidsmasten klimmende zanger die het publiek zoals geen ander weet te bespelen, zat al bijna in ons achterhoofd verdrongen. Gelukkig luistert hij genoeg naar zijn hart en af en toe ook naar de goede raad van zijn dokter: 'Zorg dat je soms weer eens een liedje zingt', zodanig dat hij het niet kon laten om opnieuw aan de slag te gaan.

Na een drietal sabbatjaren herontdekte de zanger meer dan ooit waarom zingen hem gelukkig maakt. Wat letterlijk in ‘De man die nooit meer zong’ omschreven wordt. Als volwaardige troubadour walst hij ons op innemende wijze voorbij zaken die hem zijn opgevallen tijdens het gewone leven ver weg van de schijnwerpers. Cynisme, verdriet en zelfspot worden aangevuld door genegenheid, trots en blijdschap. Kortom, een waaier aan emoties die prachtig ondersteund worden door allerlei muzikale invloeden zoals Country, Afrikaanse muziek, Kleinkunst, Wereldmuziek en Charanga.

Hoewel de stukken op Baudelairiaanse wijze niet horen gescheiden te worden van elkaar, raden we volgende zeker aan. De titelsong ‘Op de groei’ vat het leven van een vader met volwassen dochters samen. In ‘Venus, Mars of Pluto’ haalt Bart de taalproblematiek aan. Hoewel iedereen een andere taal spreekt, weten we toch wat iemand bedoelt door enkel naar de lichaamstaal en het gevoel te luisteren. Zo ook met ‘Dicht bij mij’, waarin hij gesterkt wordt door de Zuid-Afrikaanse jazz-zangeres Tutu Puoane. Haar zuivere stem geeft Peeters’ tekst een Lingalese resonantie, wat een heel geslaagde combinatie geeft en nogmaals aantoont dat 'we elkaar niet moeten begrijpen om elkaar te verstaan'.

Met humor, onverwachte vergelijkingen, slimme woordspelingen en een onovertroffen echtheid slagen Bart Peeters en zijn hechte achterban er alweer in om ons mensen te laten inzien dat simpel en bescheiden ook mooi kan zijn –vaak zelfs mooier- dan het ons bekende hectische leven. Zo zie je maar wat een 'geflipte ziel vol schrammen' kan teweegbrengen als hij zijn hart volgt.