Nona en Winnie, de dochters van Bart Peeters: ‘Ik heb meegewerkt aan ‘Gert Late Night’, ‘The Voice’ en aan het nieuwe programma van Niels Destadsbader. Maar in de redactie van papa zou ik nooit willen werken’
‘Wonderschoon. Echt wonderschoon.’ Bart Peeters glundert als hij de foto’s met zijn dochters ziet. Het wordt een goed jaar voor de zanger en presentator: hij mag de Lifetime Achievement Award in ontvangst nemen op de MIA’s, in februari presenteert hij opnieuw ‘De droomfabriek’, en in het najaar viert hij zijn 65ste verjaardag met een reeks concerten in de Lotto Arena. Dochters Nona (30) en Winnie (28) volgen het met een mix van trots en bezorgdheid: ‘We proberen hem al zeker tien jaar af te remmen.’
HUMO Zullen we beginnen met de Lifetime Achievement Award, die jullie vader op de MIA’s krijgt?
WINNIE PEETERS «Dat is toch wel speciaal, hè. We beseffen niet altijd hoeveel hij al gedaan heeft. Hij gaat al mee van ‘De droomfabriek’ en The Radios eind jaren 80, begin jaren 90.»
NONA PEETERS «Stel je voor, hij is zelfs nog een popster in leren broek geweest!»
HUMO Gaan jullie mee naar de MIA’s?
WINNIE «Ja! Ik vind dat best spannend. We zijn al vaak naar zijn shows gaan kijken, maar nu moeten we aan een tafel zitten en ons hoofd erbij houden: ‘Applaudisseren, want misschien worden we gefilmd!’»
NONA «Hij heeft graag dat we erbij zijn. Toen hij de shows in de Lotto Arena aankondigde, kwam hij ons met puppyogen vragen: ‘Komen jullie ook kijken, alsjeblieft?’ Alsof we dat zouden willen missen!»
HUMO Hij wilde twee concerten geven voor zijn 65ste verjaardag. Dat zijn er intussen al negen, en er kunnen er nog enkele bij komen.
WINNIE «Niet te geloven, hè! We proberen hem al zeker tien jaar af te remmen. Hij heeft bijna de pensioenleeftijd bereikt, maar aan afbouwen denkt hij nog lang niet.»
HUMO Hoe verklaren jullie zijn succes?
NONA «Hij doet wat hij graag doet. Zijn liedjes gaan over wat hij interessant vindt of hem bezighoudt, en blijkbaar zijn die dingen voor veel mensen herkenbaar. Zijn muziek raakt ook velen. We zijn onlangs gaan kijken naar zijn concert met De Ideale Mannen in de Roma, en ik was opnieuw onder de indruk hoe hij de hele zaal meekrijgt, en van de energie die hij uitstraalt.»
WINNIE «Hij doet waar hij goed in is. Hij heeft niet geprobeerd om te beginnen koken of zo, hij heeft voluit zijn talent ontplooid.»
NONA «Ik heb ooit een filmpje gemaakt van papa die een ei probeerde te bakken. Dat was geen succes (lacht).»
HUMO Waren jullie er ook bij tijdens ‘Zie ons doen’, de show op de Grote Markt in Mechelen ter gelegenheid van het Belgische EU-voorzitterschap?
NONA «Nee. Spijtig, want achteraf gezien hebben we daar wel iets gemist.»
HUMO De show werd onderbroken door pro-Palestijnse actievoerders. Jullie vader moest het podium op om de rust te doen weerkeren.
WINNIE «Hij kan dat. Misschien is dat levenservaring. In zo’n show optreden is al spannend, laat staan dat je nog moet improviseren.»
NONA «Tijdens dat concert zag je de dirigent soms helemaal in de war naar papa kijken, waarschijnlijk omdat hij wéér iets deed wat niet afgesproken was. Die muzikanten hebben vast afgezien met hem, hoor. De Ideale Mannen zijn dat intussen gewend. Je moet er eens op letten: ze hebben allemaal een microfoon en oortjes, waardoor ze tijdens de show met elkaar kunnen praten. Soms zie je hen iets zeggen en naar elkaar lachen. Dan heeft papa weer iets onverwachts gedaan. Voor een dirigent die doorgaans met een klassiek orkest werkt en strakke repetities gewend is, moet dat niet makkelijk geweest zijn.»
HUMO Weten jullie nog wanneer jullie beseften hoe bekend jullie vader is?
WINNIE «Nee. Hij was al bekend vóór we geboren waren. Op de lagere school in Boechout keken ze er ook niet van op. Pas in het middelbaar beseften we dat hij geen gewone job heeft, omdat mensen ons erover begonnen aan te spreken.»
NONA «Toen doken ook de eerste vooroordelen op. Mensen gingen er soms gewoon van uit dat wij verwende en vervelende kinderen waren.»
WINNIE «Wij zeggen nooit zelf dat hij onze papa is. Ik zat al drie jaar aan de universiteit vóór iemand het wist. Toen ging het wel als een lopend vuurtje rond. Begrijp me niet verkeerd: ik ben erg trots op hem en op wat hij doet, maar ik heb er geen verdienste aan. Ik ben gewoon zijn dochter.»
HUMO Zouden jullie op een podium willen staan?
WINNIE «Ik niet, ik ben er te gevoelig voor. Ik weet ook niet of ik daar het talent voor heb.»
NONA «Je moet het maar kunnen. We hebben meegewerkt aan de aflevering van ‘James de musical’ waarin papa centraal stond. Drie acteurs speelden ons als kind, en op een bepaald moment gingen zij af en kwamen wij op – papa wist nergens van af. Wij stonden daar ongemakkelijk te grijnzen en te wuiven, we hadden geen idee wat we moesten doen.»
WINNIE «Ik zou vooral moeite hebben met het commentaar van anderen. Nana, de dochter van Luk Wyns, heeft onlangs in Humo gezegd dat ze geen vriendje hoeft, omdat jongens van haar leeftijd achterlopen op meisjes. Op Facebook werd daar massaal op gereageerd. Zodra je even in de schijnwerpers staat, lijkt het alsof heel Vlaanderen plots de toestemming heeft om negatieve commentaar te spuien.»
HUMO Nona, jij zei ooit: ‘Ik heb thuis te veel de negatieve kanten van de schijnwerpers gezien.’
NONA «Oei, dat weet ik al niet meer. Nu je het me vraagt, zou ik zeggen dat ik er één groot trauma aan heb overgehouden: ons kinderspeelgoed werd gepikt voor de sketches van Yvonne en Yvette in ‘Het Peulengaleis’ (lacht).»
WINNIE «Papa is heel bekend, hè. Hij kan nergens komen zonder dat hij herkend wordt. Ik vind het soms grappig om een paar meter achter hem te wandelen en te luisteren naar wat de mensen zeggen. Eén keer kwam iemand enthousiast naar hem toe: ‘Allee, zeg! Ik woon al ik weet niet hoelang in Frankrijk, en nu ik nog eens in België ben, kom ik mijn grootste idool tegen, Koen Wauters!’ Hij kon er smakelijk om lachen.»
HUMO Jullie hebben geen zang- of acteeropleiding gevolgd.
NONA «Ik heb bijna hetzelfde als papa gestudeerd: hij volgde Germaanse filologie en theaterwetenschappen, ik taal- en letterkunde richting Nederlands en aanvullend theater-, film- en literatuurwetenschappen.»
HUMO Waarom die keuze?
NONA «Een nicht die ook taal- en letterkunde heeft gevolgd, vertelde me dat het een heel brede opleiding is. Ik ben geïnteresseerd in literatuur, film en theater, dus ik dacht: laten we dat doen. Een goede keuze, bleek snel. Ik heb er ook veel vrienden gemaakt.
»Ik heb wel lang getwijfeld. Ik heb zelfs even overwogen om wiskunde te studeren (lacht). Ik was jaloers op mensen die toen al duidelijk wisten wat ze wilden. Eén van mijn beste vrienden zei: ‘Ik ga rechten studeren, want ik wil advocaat worden.’ Hij is nu advocaat en hij is gelukkig.»
HUMO Je bent voor de televisie gaan werken, maar dan achter de schermen.
NONA «Tijdens mijn studie liep ik stage bij Sylvester Productions, een productiehuis dat ook evenementen organiseert. Ik mocht bijvoorbeeld meewerken aan de intrede van de sint. Fantastisch vond ik dat. Een tijdje later zat mijn oma in ’t Goed Voorbeeld, een café in Lier. Toevallig zat de producer van ‘De buurtpolitie’ daar ook. Ze hoorde hem zeggen dat er een nieuw seizoen begon en dat hij nog mensen zocht, en ze sprak hem aan: ‘Ons Nona is afgestudeerd, je moet haar eens bellen!’ (lacht) Hij hééft me gebeld, ik mocht op gesprek komen en ik kreeg de job. Dank u, moeke Suz!»
HUMO Wat hield die job in?
NONA «Ik ben begonnen als locatieverantwoordelijke: ik moest op zoek naar leuke plekken waar ze konden filmen. ‘De buurtpolitie’ wordt in mijn regio opgenomen, dus ik mocht locaties zoeken in Kontich, Hove, Boechout... Heel tof.
»Daarna ben ik overgestapt naar de redactie. Ze merkten dat ik het fijn vond om mee na te denken over de afleveringen, zo ben ik erin gerold.»
WINNIE «Nona heeft me zelfs eens laten opdraven. In één aflevering ga ik op het politiebureau melden dat ik mijn hondje en mijn man kwijt ben. Ik ben twee volle minuten op tv geweest! Wie weet, wordt het toch nog wat met die carrière in de media.»
NONA «Na ‘De buurtpolitie’ kreeg ik de vraag of ik wilde meewerken aan ‘Gert Late Night’. Daarna kwamen ‘The Voice van Vlaanderen’, ‘De Cooke & Verhulst Show’, ‘Beste kijkers’, ‘Axel gaat binnen’... Ik weet nooit wat het volgende programma zal zijn. Voor mij werkt dat: er zit veel variatie in en mijn sociale vaardigheden gaan erop vooruit, want ik ben nogal verlegen van aard.»
WINNIE «Op restaurant moest ik om de ketchup vragen. Ik ben twee jaar jonger, maar Nona stak zich weg achter mij.»
NONA «Intussen durf ik gelukkig wel al zelf een pint te bestellen aan de toog (lacht).»
HUMO Nu werk je op de redactie van ‘Ik vraag het aan’, het nieuwe programma van Niels Destadsbader dat vanaf 31 januari op tv te zien is. Na alle buzz rond zijn overstap naar de VRT lijkt het ontzettend belangrijk dat het goed scoort.
NONA «Wij zijn alvast erg enthousiast. Niels is ook meer dan alleen maar de presentator, hij heeft zich gesmeten als redacteur. Erg fijn, niet alle presentatoren volgen alles op van het begin tot het einde.»
WINNIE «Behalve papa.» NONA «O, ja. Hij is echt een maffe perfectionist. In zijn redactie zou ik niet willen werken.»
HUMO Nee? In februari begint een nieuw seizoen van ‘De droomfabriek’, dat moet toch een geweldig programma zijn om aan mee te werken?
NONA «Hij heeft het me wel gevraagd, maar ik heb het niet gedaan. Ik vind het heel tof om er thuis met hem over te praten en mee na te denken, maar eraan meewerken is nog iets anders.»
WINNIE «Dan word je snel als nepobaby afgeschilderd, denk ik. Ik snap dat je liever je eigen weg zoekt.»
AMBETANTERIK
HUMO Winnie, jij hebt orthopedagogie gestudeerd.
WINNIE «Ik heb humane wetenschappen gevolgd in het middelbaar. Iemand vertelde me over orthopedagogie – ik wist niet eens dat die richting bestond – en ik was meteen overtuigd.»
HUMO Nu werk je als opvoeder in het leef- en trainingscentrum van Ritmica, een leefgroep die schoolvervangende dagopvang biedt aan jongeren met complexe problematieken.
WINNIE «Ik ben daar beland via mijn stage. Als orthopedagoog volgde ik de zorg voor de kinderen en de jongeren op en communiceerde ik met ouders en hulpverleners. Heel tof, maar na
die stage had ik het gevoel dat ik wel veel wist, maar nog niet veel met de kinderen en jongeren had gewerkt. Net toen kwam er een vacature voor een opvoeder in de leefgroep voor de jongeren. Ik wilde het eens proberen, en ik werk er nog altijd.
»Ik doe mijn job heel graag. De meeste jongeren met wie ik werk, hebben lager onderwijs gevolgd, maar zijn daarna tegen muren gebotst omdat niet de juiste diagnose werd gesteld. Ze zijn uitgevallen en wij proberen ze weer op pad te helpen.»
HUMO Waar hebben ze het vooral moeilijk mee?
WINNIE «Met het onbegrip. Je ziet niet aan onze jongeren waar ze moeilijkheden mee hebben. We maken elke vrijdagmiddag een uitstap naar een boerderij, en ik ben met hen ook al bij mijn ouders op bezoek geweest – ze hebben zwijnen en geitjes. Mama zei toen ook dat je niet kunt zien dat ze het moeilijk hebben. Zodra ze te veel prikkels ontvangen of te weinig structuur ervaren, blokkeren ze. Sommigen komen met de trein naar het centrum en kunnen in een crisis verzeilen als de conducteur foetert dat ze hun ticket niet correct hebben ingevuld. Daarom hebben ze nu een disability card, waarmee ze kunnen aantonen dat ze niet ‘gewoon een ambetanterik’ zijn, maar dat ze een beperking hebben en dat ze soms anders reageren.
»Ook een probleem is dat jongeren niet meer naar een kinderpsychiater mogen gaan zodra ze 18 zijn, maar de wachtlijsten bij de psychiaters voor volwassenen zijn belachelijk lang. Daardoor is er een gat in de hulpverlening en kan het bijvoorbeeld gebeuren dat sommigen geen medicatie meer krijgen of niet meer begeleid worden. Dan kan het erg fout gaan, zoals bij Jordy, de jongen die in 2016 in een tentje is gestorven op recreatiedomein de Blaarmeersen in Gent. Hij was 19 en moest weg uit de jeugdhulp. Gelukkig zijn we een grote organisatie met veel hulpverleners. Wij kunnen onze jongeren begeleiden tijdens de overgang naar hulpverlening voor volwassenen.»
HUMO Je masterproef ging over kunstenaars met een beperking.
WINNIE «Ja. Ik werkte samen met Theater Stap, een professioneel theatergezelschap voor mensen met een beperking. Ik heb hen gevolgd tijdens de repetities en interviews afgenomen om te weten te komen hoe ze zich voelen en of ze zich serieus genomen voelen – heel interessant.
»Ik heb dat gezelschap ontdekt tijdens ‘Bloedtest’, een kunstproject voor kunstenaars met en zonder een beperking. Het ging onder meer over de NIPT, de test die nu standaard bij zwangere vrouwen wordt uitgevoerd om onder andere het syndroom van Down op te sporen. Het uitgangspunt van het project is dat we het downsyndroom nu uitroeien, omdat de meeste vrouwen er bij een positieve test voor kiezen om de zwangerschap te onderbreken. Beeldende kunstenaars maakten daar werken over, er was muziek, en Theater Stap was er ook. Zo ben ik op het idee gekomen om de spelers te interviewen.»
HUMO Maken programma’s als ‘Down the Road’ een verschil in de perceptie van mensen met down?
WINNIE «Voor het programma hebben ze de sterkere downers geselecteerd. Ik heb tijdens mijn stage mensen met het downsyndroom leren kennen die niet konden praten of vaak een crisis doormaakten. Velen hebben ook chronische medische problemen. Tegelijk is het voor andere jongeren met het downsyndroom fantastisch om te zien dat ze ook op tv kunnen komen. Het zou fijn zijn als we hen ook in andere programma’s zouden zien. »Het laatste seizoen van ‘Down the Road’ toonde welke moeilijkheden ze kunnen ervaren, zoals bij Sabine, die een tweelingzus zonder het syndroom heeft. Die heeft wel een man en kinderen, iets wat bij Sabine moeilijker ligt.»
MOE OP DE GROND
HUMO Winnie, jij bent anderhalf jaar geleden getrouwd.
WINNIE «Dat was zo’n prachtige dag!»
NONA «Ze vroeg mij of ik de eindredactie van het feest wilde verzorgen: natuurlijk wilde ik dat! Het is de mooiste productie die ik ooit heb gedaan.»
HUMO Je vader liet al doorschemeren dat hij klaar is voor kleinkinderen.
WINNIE (lacht) «We hebben al vaak gezegd dat kleinkinderen hem misschien eindelijk zullen kalmeren. Baby’s hebben een rustgevend effect op hem. Nora Gharib was hier eens met haar dochtertje Chams, en toen ze werd gebeld, was papa een seconde later al met Chams door de tuin aan het kruipen en samen van een speelgoedflesje aan het drinken.»
HUMO Jullie ouders verloren een kindje een paar uur na de geboorte. Staan jullie daar soms bij stil?
NONA «Wij waren nog heel jong toen dat is gebeurd, we hebben er weinig herinneringen aan. Wat we wel gevoeld hebben, is de vreugde die de komst van onze broer Pablo later in huis bracht.»
WINNIE «We waren 8 en 10 en plots hadden we een levende pop (lacht). Ik had een dubbele buggy, waarin een speelgoedpop én Pablo pasten.»
HUMO Het kindje leed aan mucoviscidose. Julie ouders zijn drager van het gen dat dat veroorzaakt. Houdt het jullie bezig
dat jullie drager zouden kunnen zijn?
NONA «Nee. We hebben dat laten controleren. Pablo en ik zijn drager, maar er ontstaat pas een probleem als onze partner ook drager zou zijn. En zelfs dan zijn er technieken waarmee ze de slechte cellen kunnen opsporen en elimineren.»
WINNIE «De wetenschap stond toen minder ver. Wij zullen dat nooit hoeven mee te maken.»
HUMO Winnie, jij lijdt aan fibromyalgie.
WINNIE «Er wordt nog altijd onderzocht wat fibromyalgie eigenlijk is. Mijn ziekte is ook de reden waarom ik orthopedagogie heb gestudeerd. Ik was ervan overtuigd dat ik beter een bureaujob zou hebben, omdat een job als opvoeder of begeleider te veel actie zou vergen. Nu weet ik dat beweging juist heel belangrijk is, terwijl een bureaujob veel belastender is voor de rug en de spieren.»
HUMO Fibromyalgie uit zich door felle spierpijnen, toch?
WINNIE «Ja. Chronische spierpijn en vermoeidheid. Ik had vroeger ook heel vaak ontstekingen.»
HUMO Hoe heb je ontdekt dat je ziek was?
WINNIE «Op mijn 15de raakte ik besmet met het cytomegalovirus en kreeg ik klierkoorts. Ik herstelde daar maar niet van en ben toen ook veel zwaarder geworden, omdat mijn lichaam alles wilde vasthouden. Ik lette enorm op wat ik at, maar dat hielp niet. Ik kon ook niet sporten, want ik had voortdurend onstekingen. Het was een negatieve spiraal.»
HUMO En dat net in je puberteit.
WINNIE «Ik heb heel moeilijke periodes gehad, waarin ik niets kon. Gelukkig heb ik fantastische ouders. Zij hebben er mee voor gezorgd dat ik er zoveel mogelijk uit kon halen. Als mijn vrienden op skivakantie gingen, overtuigden ze me om mee te gaan. ‘Ga wandelen terwijl zij skiën, snuif de berglucht op en ga ’s avonds mee een pizza eten, dan ben je er toch bij.’ En als ik op zaterdagavond toch eens energie had, brachten ze mij naar het feestje waar mijn vrienden waren. In het zesde middelbaar had ik het heel zwaar, en mama heeft me voor één van mijn laatste examens zelfs de complete leerstof voorgelezen. Ze raapte me op, bracht me naar school, zette me op een stoel voor mijn mondeling examen en reed me daarna naar huis. Het was een duoprestatie (lacht).»
HUMO Je lacht, maar het lijkt me vreselijk om mee te maken.
WINNIE «Ik heb het daar toevallig deze week nog over gehad op het werk: erom kunnen lachen is heel belangrijk. En we hébben ook veel gelachen. Als iemand aanbelde en naar mij vroeg, zeiden ze
soms: ‘Winnie? Ah, die ligt in de keuken.’ Soms had ik gewoon de energie niet meer om nog een stap te verzetten.»
NONA «We hadden vroeger een heel aanhankelijke kat. Toen Winnie eens op de grond lag, lag die kat half op haar hoofd en was ze haar gezicht aan het likken. Ik heb dat zeker vijf minuten gefilmd vóór ik ze weghaalde.»
HUMO Is dat optimisme een schild voor de buitenwereld?
WINNIE «Ik probeer om er zo positief mogelijk mee om te gaan. Maar om de zoveel tijd ben ik het wel even beu en ben ik kwaad op alles en iedereen. Meestal duurt dat niet lang.»
HUMO Ik moet nu denken aan een prachtige anekdote uit ‘Verloren land’, het programma waarin jullie vader samen met zijn broer Stijn in het oorlogsverleden van hun opa groeven. Op weg naar Duitsland was hij erin geslaagd een briefje voor zijn vrouw door het raam van de trein te gooien: ‘Het gaat ons allen heel goed!’ Terwijl hij was gefolterd en al dagenlang niet had gegeten.
WINNIE «Dat optimisme zit bij ons in de familie. We zijn allemaal op onze eigen manier heel gevoelig, en we weten: op goede dagen moet je veel toffe dingen doen en genoeg leuke mensen zien: dan kun je er op minder goede dagen beter tegen.»
NONA «Wij zijn ook opgevoed met het idee dat alles goed komt.» WINNIE (roept gespeeld) «Avontuur!»
NONA (lacht) «Inderdaad! Als er vroeger iets fout ging, riepen onze ouders: ‘Avontuur!’ We waren bijvoorbeeld een keer aan het fietsen, ik als kleine uk achterop bij papa en Winnie in zo’n kinderzitje vooraan, toen het ineens keihard begon te regenen, midden in de Boechoutse bossen. Winnie en ik waren heel bang en begonnen het hele bos bij elkaar te bleiten, tot papa zei: ‘Hé, dit is avontuur!’ En wij geloofden dat.»
WINNIE «En we roepen dat nu nog altijd! (lacht)» ZUSSEN VAN 17
HUMO Zijn jullie streng opgevoed?
NONA «Nee, helemaal niet. We zijn ook een heel open gezin. Vrienden schrikken er soms van hoeveel wij thuis vertellen.»
WINNIE «We hebben eens een gat in de haag geknipt, zodat we sneller naar de buurmeisjes konden: geen enkel probleem. En Pablo had een kamp in het midden van een grote struik. Die was op den duur helemaal kapot. Daar zeiden onze ouders niets van. Toen we begonnen uit te gaan, hadden ze liever dat we een uur langer wegbleven als we daarna met een groepje naar huis konden fietsen.
»Ze waren wél streng als het over beleefdheid en morele waarden ging. We moesten het niet in ons hoofd halen om te gaan zweven omdat papa bekend is. Als we mee naar het Sportpaleis mochten, hamerden ze het erin: ‘Je valt niemand lastig en loopt niet in de weg.’»
HUMO Waren jullie brave pubers?
NONA (nadrukkelijk) «Ik was een héél braaf meisje.»
WINNIE (lachje) «Ik wat minder. Ik ging tot héél laat uit, bijvoorbeeld. En bij karaoke was ik altijd degene die op tafel sprong.»
NONA «Toen we tijdens Rock Werchter voor het eerst mochten kamperen op het terrein, wilde ik op tijd naar onze tent – zo spannend vond ik het. Winnie had uiteraard al vrienden gemaakt en dronk nog iets met hen. Ik kon niet slapen door het lawaai en ging nog even bij hen zitten. ‘Hoe oud ben jij?’ vroeg iemand. ‘17,’ antwoordde ik naar waarheid.En die jongen: ‘Hoezo, je zus is óók 17!’»
WINNIE (schatert) «Dat zei ik altijd! Iedereen schatte me vaak ouder dan ik was, en ik zei dan: ‘Goed geraden!’ Net zoals mama vroeger deed. Nu ziet ze er net jonger uit, hopelijk zal dat bij mij ook zo zijn.»
HUMO De buurmeisjes over wie jullie het net hadden, dat zijn de dochters Leyers, toch?
WINNIE «Ja, we zijn samen opgegroeid. Er bestaat een prachtige foto van Jan, papa, Billie en mij, toen we nog peuters waren. Jan en papa zijn ons eten aan het geven, maar ze zijn vooral ook geweldig aan het poseren, en Billie en ik proberen ondertussen die lepel te pakken met een blik van: ‘Wat zijn jullie aan het doen, wij hebben honger!’
»Voor ons is het nooit raar geweest om een bekende buurman te hebben, net zomin als we het speciaal vonden wat papa deed.»
HUMO Hoe kijken jullie naar de toekomst?
NONA «Ik hoop dat de toekomst uitwijst dat oorlog nooit een oplossing is.»
WINNIE «In het algemeen hoop ik dat we veel rechten waar we hard voor gevochten hebben, kunnen behouden – voor lgbtq+’ers, bijvoorbeeld. En dat het niet uit de hand loopt met de technologie.»
HUMO Ben je daar bang voor?
WINNIE «Wat kunnen we nog zonder technologie? Of pakweg zonder stroom? Je moet je horloge opladen, je fiets, je gsm... Ook domotica maken me bang. Lichten die vanzelf aangaan en zo, voor mij hoeft dat niet. Ik moet dan altijd denken aan die fantastische scène in ‘Bevergem’ met Maaike Cafmeyer: ze heeft de lotto gewonnen en laat fancy luiken installeren die vanzelf open- en dichtgaan. Dat gaat helemaal fout en zij raakt in paniek: zalig!»
HUMO Zijn artificiële intelligentie en ChatGPT wel een goeie zaak?
WINNIE «Ik denk dat die zeker mogelijkheden bieden, als je ze juist gebruikt – in de geneeskunde, bijvoorbeeld. Stel dat mensen die al jaren in een rolstoel zitten, weer zouden kunnen stappen
dankzij AI, dat zou toch fantastisch zijn? Er zijn wel veel morele vragen. Neem nu de zelfrijdende auto: als die moet kiezen tussen botsen tegen een boom, waardoor jij sterft, of een kind doodrijden, wat moet die dan doen? Ik stel het nu even cru voor.»
HUMO Wat mag ik jullie wensen?
NONA «Oei, da’s moeilijk.»
WINNIE «Dat papa rust vindt. Dat hij ook kan genieten van niet werken. Onlangs kwam ik thuis en mama wenkte me: ‘Kom nu eens kijken!’ Papa zat in de tuin, in het zonnetje, een dutje te doen. Nona heeft er een foto van gemaakt (lacht).»
NONA «Nog iets: dat we niet gewéldig hard aan het geeuwen zijn als we in beeld komen bij de uitreiking van de MIA’s (lacht).»